Zupa chrzanowa i rozważania nad korzeniem.

 

 

Miał być dzisiaj słodki post przed wielkanocny, ale będzie chrzanowy.

Do Świąt został tydzień, a ponieważ jestem kobietą pracującą i przygotowującą Wielkanoc rodzinną, muszę być dobrze zorganizowana. Menu mam rozpisane, część zakupów zrobiona i gotowa lista działań na każdy dzień. I jak to w życiu bywa, na ten tydzień doszło mi jeszcze wiele nieprzewidzianych aktywności.

Najważniejszy jest dobry nastrój i atmosfera domowa, a więc działam według planu i nie poddaje się nerwówce przedświątecznej.

 

Na dzisiaj zaplanowałam robienie chrzanu i ćwikły, wychodząc z założenia, że co można zrobić wcześniej, trzeba zrobić (nie myślcie, że ja działam tak racjonalnie zawsze).

Tarcie chrzanu to mocne doświadczenie (pod każdym względem). Mój układ oddechowy poddany został silnej wentylacji i odkażaniu, a mózg zaczął pracować jakby efektywniej. Kot Cynamon pierwszy raz nie chciał mi towarzyszyć przy gotowaniu. Wystarczyło, że obrałam jeden korzeń, a kota już nie było.

 

 Zapach chrzanu przywołał chrzanowe wspomnienia. Tarcie chrzanu przez dziadka i jego zaczerwienione i załzawione oczy, wspólne dosmaczanie chrzanu z mamą i tarcie go nad garnkiem z żurkiem, wykopywanie korzeni z przyjaciółką, zrywanie liści do ogórków... Przez całe moje życie przewijał się chrzan. Wyniosłam ten smak i tradycję własnoręcznego ścierania z rodzinnego domu.

 

Kilka lat temu przygotowywałam Wielkanoc w domu moich teściów.  Moja teściowa była po operacji i była to jedyna możliwość, żebyśmy jak co roku wszyscy mogli zasiąść razem do świątecznego stołu. Jak doszło do tarcia chrzanu prawie zdezerterowałam. Piękne, stare tarki były urocze, ale potwornie tępe. Wymyśliłyśmy z córeczką, że użyjemy sokowirówki (ale byłyśmy dumne z naszego pomysłu). Szybko, bezboleśnie i bezproblemowo będziemy miały starty chrzan. Wystarczy połączyć sok i wiórki i można dalej doprawiać. Jak wymyśliłyśmy, tak zrobiłyśmy (tylko nie podłączyłyśmy pojemnika na odpadki). Po kilkunastu sekundach całe byłyśmy w chrzanie, do tego kolekcja kilkudziesięciu zabytkowych filiżanek teściowej i zawartość niezamkniętej szafki. Przez pierwsze minuty nie mogłyśmy złapać oddechu, a z oczu lały się łzy. A potem były już łzy złości i bezsilności. Sprzątania miałyśmy tyle, że na tej tępej tarce w tym czasie starłybyśmy 2 kilo chrzanu.

Ta historia wciąż jest żywa w naszych wspomnieniach, ale teraz jest już opowiadana ze śmiechem.

 

Z czym kojarzy mi się jeszcze chrzan? Z Austrią. Uwielbiam ich chrzan (Apfel Kren - jeżeli się nie mylę) z dodatkiem dużej ilości tartych jabłek. Jest delikatny, soczysty i orzeźwiający. Nie zapomnę smaku parówek jedzonych w wiedeńskim Kunsthistorishes Museum z dodatkiem świeżo struganego chrzanu i nie zapomnę też zupy chrzanowej jedzonej poźną nocą pod austriackim niebem.

 

I kiedy tak przecierałam dzisiaj oczy nad miską z chrzanem, postanowiłam przypomnieć sobie smak tej zupy. Ona jest idealna na taką pogodę za oknem. Rozgrzewa i rozjaśnia umysł. To taki krem ziemniaczano cebulowy z lekką pikanterią.

 

A co do tej zupy mają poniższe zdjęcia? To zimowy targ w austriackim Grazu. Sprzedawano tam bardzo dużo korzeni chrzanu, jak też chrzan tarty w słoiczkach z różnymi dodatkami. Tego wszystkiego nie ma na zdjęciach, ale tarcie chrzanu przypomniało mi tę poranną wizytę na tym targu.

 

Dobrego i słonecznego tygodnia Wam życzę.





Zupa chrzanowa

Krensuppe

 

400 g ziemniaków

2 średniej wielkości cebule

40 g masłą

700 ml bulionu drobiowo warzywnego

250 ml śmietanki kremówki

1 żółtko

2 łyżki białego wytrawnego wina

40 g świeżo startego korzenia chrzanu

sól i pieprz do smaku

posiekany koper lub szczypiorek

 

Obrane ziemniaki pokroić w 1 cm kostkę, a cebulę w 1/2 cm  kostkę. Włożyć warzywa do garka wraz z masłem. Podsmażać mieszając do chwili, aż cebula zeszkli się (nie powinna zbrązowieć). Zalać całość bulionem i gotować na średnim ogniu do miękkości ziemniaków (około 20 minut). Zmiksować całość na krem. Dodać śmietankę , wymieszać i ponownie podgrzać (bez zagotowywania). Dodać żółtko rozstrzepane z winem i wymieszać do połączenia się składników. Dodać chrzan. Wymieszać. Doprawić solą i pieprzem do smaku. Wierzch zupy posypać na talerzach koprem lub szczypiorkiem.

 



 

Przepis Monica Meechan i Maria von Baich z książki „Tante Hertha’s Viennese Kitchen”.