Smaki Alzacji. Tarte flambée.

 

Tarte flambée to jedno z najbardziej znanych dań alzackiej kuchni. Do tego jedno z naszych ulubionych. Ostatnio kiedy synek wracał ze szkoły i powiedziałam mu, że zaraz wkładam do piekarnika tarte flambée, zaczął tak się spieszyć, że spadł w metrze ze schodów. Na siniaki cudownym pocieszeniem była właśnie ta tarta.

 

A czym właściwie ona jest?

Tarte flambée to cienki placek z ciasta chlebowego posmarowany crème fraîche (lekko kwaśną, gęstą i tłustą śmietaną) i posypany cieniutkimi plastrami cebuli i kawałkami boczku. Niby nic nadzwyczajnego, ale wychodzi z tego coś pysznego. Najczęściej podaje się ją na desce lub małej drewnianej łopacie piekarniczej.

 

Tarte flambée (po alzacku flammekueche, po niemiecku flammkuchen)  w wolnym

tłumaczeniu znaczy "płonące ciasto", "pieczone w ogniu". Nazwa odnosi się do metody pieczenia. Tradycyjnie tartę piecze się w bardzo gorącym piecu chlebowym opalanym drewnem. Brzegi tarty są  przypalone i mogą na nich pojawiać się wręcz  małe płomyki. W dawnych czasach pieczono tę tartę w domach, w których wypiekano chleb. Po rozpaleniu w piecu i nagrzaniu go wkładano tartę flambée, żeby sprawdzić jego temperaturę. Jeżeli tarta była przypalona na brzegach po kilku minutach, znaczyło to, że piec jest jeszcze za gorący do pieczenia chleba.

 

Tradycyjnie tarta ma kształt nieregularnego prostokąta, ewentualnie koła. Ciasto rozwalkowuje się na bardzo cienki placek i obkłada dodatkami (śmietaną, cebulą i boczkiem). Tajemnica dobrego wypieku tej tarty w warunkach domowych zależy od kilku elementów. Piekarnik rozgrzewamy do najwyższej temperatury jaka jest możliwa w naszym modelu. Tartę najlepiej piec na  wcześniej nagrzanym kamieniu do pizzy (ja rozgrzewam kawałek marmuru wielkości dużej blachy, jaki pozostał nam po remoncie w domu). Ewentualnie można przełożyć tartę na dużą blachę (z wyposażenia piekarnika) również wcześniej nagrzaną.

W Alzacji można zjeść również inne wariacje klasycznej tarty flambée: z serem  (tarte flambée gratinée), z grzybami (tarte flambée forestiére), z jabłkami (z dodatkiem brązowego cukru i calvadosu).

 

Kawałek gorącej tarty i kieliszek zimnego, alzackiego białego wina - PYSZNOŚCI!

 

     

Tarte flambée

 

ciasto

1 2/3 szklanki (200 g) mąki pszennej

1/2 łyżeczki soli

 6 łyżek (90 ml) ciepłej wody

1/2 łyżeczki suszonych drożdży

1 jajko (nie zawsze daję, czasami dodaję do ciasta więcej wody)

1 łyżka oliwy lub oleju o neutralnym smaku

1 łyżeczka zakwasu (opcjonalnie)

 

nadzienie

1 szklanka (250 ml) crème fraîche (lub gęstej, kwaśnej śmietany - używam Danone 22 %

2 cebule pokrojone bardzo cienkie krążki

170 g boczku pokrojonego w kostkę

 

 

Drożdże wymieszać w miseczce z wodą. Odstawić na 5 minut. Po tym czasie dodać jajko i zakwas. Wymieszać. W dużej misce wymieszać mąkę z solą. Dodać płynną zawartość małej miseczki. Mikserem (końcówki haki) wyrobić całość na gładkie ciasto.  Jeżeli ciasto jest za rzadkie dodać więcej mąki. Drugą miskę posmarować  oliwą i przełożyć do niej ciasto do wyrastania. Odstawić na godzinę w temperaturze pokojowej lub na noc do lodówki. Po tym czasie ciasto lekko wyrobić dłonią, żeby je odgazować i podzielić na dwie części. Każdą część cienko rozwałkować na nieregularny prostokąt lub koło, posmarować śmietaną (zachowując wolne brzegi), posypać krążkami cebuli i boczku. Odstawić ponownie do wyrastania na 15 minut. Wstawić do piekarnika nagrzanego (uwagi dotyczące pieczenia na początku posta) do 260-280 stopni C i piec w zależności od temperatury 5-10 minut, aż brzegi ciasta lekko zbrązowieją, a cebula i boczek zrumienią się. Podawać od razu.

 

Raz piekłam tartę w temperaturze 220 stopni i też wyszła bardzo dobre.