Historia pewnej podróży i szparagi w sosie bazyliowym.

Robiąc ostatnio zakupy natrafiłam na greckie szparagi. O tej porze roku zawsze kupuję polskie, ale te wyrosły w Xanthos, a importer jest z Keramoti. Jak to zobaczyłam, to zaczęłam się śmiać, bo przypomniały mi się nasze zeszłoroczne przygody związane z tymi miasteczkami. I nie mogłam  oprzeć się zakupowi tych szparagów pochodzących z miasteczka, w którym prawie byłam i prawie robiłam zakupy na targu. Inny czas, inne okoliczności, ale w końcu mam swoje niespełnione zakupy warzywne z Xanthos.

Działo się to na początku września zeszłego roku. Mieliśmy spędzić dwa tygodnie na greckiej wyspie Thassos (o której pisałam tutaj). Wyjeżdżaliśmy z Bukaresztu i mieliśmy do pokonania około 450 km do greckego miasteczka Keramoti, z którego odpływał prom na naszą wyspę. A to jest taka odległość do bezproblemowego przejechania w jeden dzień. Plany były zrobione. Wyjazd o 8.00 po śniadaniu, dobry tradycyjny obiad w Bułgarii, zakupy w Xanthi, która ma podobno niesamowity targ warzywny, jeden z najatrakcyjniejszych w Grecji ( a ja planowałam solidne zakupy przed wyjazdem na wyspę, mieliśmy poznawać miejscową kuchnię i greckie produkty), wczesna kolacja w porcie z widokiem na jachty i odpłynięcie po południu do naszego celu podróży. Plany były piękne, z duuużym zapasem czasowym, wszystko "zapięte na ostatni guzik".

W praktyce było tak. Sprawy służbowe mojego męża opóźniły nasz wyjazd o 5 godzin,

ale nadal spokojnie, mamy zapas czasowy, a odległość nie taka wielka i drogi w Bułgarii są prawie puste. W dodatku promy odpływały co godzinę, a ostatni o 22.00. Kolejne opóźnienie złapaliśmy na granicy rumuńsko -  bułgarskiej. Koniecznie chciano obejrzeć nasz dowód zakupu winietki autostradowej, a ponieważ była to roczna winietka, znaleźć nie było łatwo (ja w moim samochodzie na pewno nie znalazłabym jej). Potem przeprawa przez majestatyczny Dunaj i człowiekowi wydaje się, że już nic nie stanie mu na przeszkodzie ( o naiwnościo ludzka). Droga przez bułgarskie góry była piękna i pusta. Zero samochodów i zero...  miejsc, gdzie można coś zjeść. Na stacji benzynowej kupiliśmy  kanapki, o smaku nieodgadnionym, ale głód spowodował, że przestaliśmy być wybredni. Niestety Bułgarzy tamtego lata postanowili chyba wyremontować większość dróg na  naszej trasie i liczba i długość objazdów wydłużyła naszą trasę o połowę. Nadal mieliśmy nadzieję na cudowne zakupy w Xanthi, gdy nasza droga nagle się SKOŃCZYŁA i asfalt zmienił się w szwajcarski ser powygryzany dodatkowo przez stado głodnych myszy. Prędkość około 15 km/h, ale... widoki piękne. I tak po dwóch godzinach dotarliśmy do skrzyżowania bez żadnych drogowskazów, a GPS oszalał zupełnie. Pokazywał, że jesteśmy tuż obok autostrady, która miała nas zaprowadzić do greckiej granicy, ale jak okiem sięgnąć niczego takiego nie było widać.  I my, tak prawie straciwszy nadzieję, że zdążymy na ostatni prom, dojrzeliśmy na tym pustkowiu grupkę bosych chłopców. Każdy z naszych małych przewodników pokazywał nam inny kierunek dojazdu do granicy. Zaryzykowaliśmy wybierając trasę wskazaną przez chłopca sprawiającego wrażenie najbardziej zdecydowanego. Za nami ruszył sznur tirów i samochodów, które znalazły się w podobnej sytuacji jak my. Niestety wybór nie był trafny. Musieliśmy zawrócić i ponownie dokonać wyboru. Tym razem trafnego. Po drodze mało nie wjechaliśmy do Turcji, ale w końcu dotarliśmy do granicy, na której powiewały upragnione biało błękitne flagi. Zostało nam do przejechania 150 km autostradą i niecała godzina do ostatniego promu. Z tego odcinka drogi pamiętam jedynie zieleń gajów oliwnych i winnic, które zlewały się w jedno, a na prędkościomierz nawet nie chciałam patrzeć.

Do portowego miasteczka dotarlismy 5 minut przed odpłynięciem promu i znowu wstąpiła w nas nadzieja. Niestety droga prowadziła okręgami, które się powoli zmniejszały. Z pomiędzy budynków od czasu do czasu pokazywała się sylwetka opragnionego, wielkiego i pięknego promu, ale droga chciała jeszcze trochę pokręcić. Kiedy na promie odezwały się syreny, zwiastujące wyjście z portu, byliśmy już blisko, bardzo blisko. Po jeszcze paru zakrętach dojechaliśmy do celu, ale  niestety okazało się, że od tej strony nie ma wjazdu. Od upragnionego celu dzieliły nas liczne donice z  kwiatami, a klapa wjazdowa na prom właśnie miała się podnosić. I wtedy zdażyła się rzecz nie bywała. Policjanci obecni w porcie zaczęli przesuwać donice, żeby umozliwić nam przejazd tam, gdzie drogi wcale nie było. Inni powstrzymali załogę promu przed zamknięciem klapy wjazdowej i odpłynięciem. To jest możliwe chyba tylko w Grecji.  Do tej pory nie wiemy, jak można dojechać do portu, bo drogowskazy z napisem ferries, prowadzą drogą krajoznawczą i okrężną i są dla ludzi o silnych nerwach i z dużym zapasem czasowym.

I tak pełni wrażeń wjechalismy na upragniony  prom.

A uczucie kiedy stoi się na pokładzie i widzi oddalające się światła portu - BEZCENNE.

Nie myślcie, że powrót odbył się zgodnie z planem. Było jeszcze więcej przygód. Ale to już historia na inną opowieść, grecko - bułgarską.

Teraz chyba rozumiecie dlaczego nie mogłam się oprzeć tym greckim szparagom. Podałam je w pysznym bazyliowym sosie. Ten przepis obecny jest w naszej kuchni od paru lat, ale nieustająco zachwyca.

Sos jest naprawdę pyszny. Świetnie sprawdza się też do makaronu. Ze szparagami lub bez. Trzeba dodać tylko wiórki parmezanu. Spróbujcie.

Szparagi w sosie bazyliowym.

1 pęczek szparagów zielonych

150 ml śmietanki kremówki

3 - 4 łyżki posiekanej bazylii

4 plasterki chudego wędzonego boczku pokrojonego w kostkę (użyłam specku)

1 mała cebula pokrojona w kostkę

2 ząbki czosnku pokrojone w cienkie plasterki

2 łyżki oliwy

2 łyżki orzeszków piniowych

pieprz

Wlać do rondelka smietankę, dodać bazylię i gotować na małym ogniu do lekkiego zagęszczenia. Na patelni na oliwie podsmażyć cebulę, czosnek i boczek. Jak się zrumienią dodać orzeszki piniowe. Popieprzyć. Szparagom odłamać końce i ugotować je na półtwardo przez około 5 minut. Wyłożyć je na talerz, polać sosem bazyliowym i posypać mieszanką cebulowo - boczkową. Podawać od razu.

Wyjechałam na weekend do Krakowa. Na Wasze komentarze będę mogła odpowiedzieć dopiero po powrocie, ale bardzo mi będzie miło znaleźć je. Miłego weekendu. Słońca, ciepła i wypoczynku.