Tarta z papryką i zielonymi szparagami oraz pewien paryski ranek.

Tego dnia, gdy wyruszyłam z hotelu było jeszcze ciemno i padał deszcz. Resztek snu pozbyłam się w pobliskiej kawiarni przy filiżance mocnego, aromatycznego i gęstego espresso. Deszcz na pewno nie był miłą, poranną niespodzianką, ale nie mógł mnie powstrzymać przed zrealizowaniem moich przedpołudniowych planów planów. Wyprawa na targ, migdałowy croissant w jednej z najsłynniejszych paryskich piekarni Eric Kayser, wizyta w sklepie E.Dehillerin i o 11.00 spotkanie z towarzyszką podróży w ogrodach Tuileries, skąd wspólnie wyruszałyśmy na wystawę.

Do sklepu E. Dehillerin dotarłam o 8.30, pół godziny przed otwarciem. Zaopatrzyłam się w kubek mlecznej, waniliowej kawy i stałam tak oglądając wystawy przybytku szczęścia dla kucharzy ( tych domowych i zawodowych). Stojąc tak przed tą szybą wystawową z kubkiem kawy, czułam się jak Holly Golightly z filmu "Śniadanie u Tiffaniego". Tylko ona zachwycała się brylantami, a ja miedzianymi rondlami. Wierzcie mi, byłam równie szczęśliwa. O dziewiątej wkroczyłam do królestwa form, foremek, wykrawaczy, noży, mis, rondli... i przepadłam. Jestem osobą, której trudno obojętnie przejść obok nowego modelu formy, a tam był każdy model, w całej palecie rozmiarów, zmieniających się co jeden centymetr.

Sklep rzeczywiście wygląda jak dawny, staroświecki sklep żelazny. Wąskie przejścia pomiędzy regałami z dziesiątkami szuflad i szufladek. Można chodzić, oglądać, szukać, dotykać i zaglądać. Aby uzyskać informację o cenie, trzeba zapytać się sprzedawcy, który najpierw zmierzy suwmiarką średnicę wybranej rzeczy, a następnie sprawdzi cenę w przepastnej księdze. Sklep został założony w 1820 roku i do tej pory jest prowadzony przez rodzinę założycieli.

Co ja mogę Wam powiedzieć o tym sklepie.  Jest rewelacyjny dla kogoś kto szuka miedzianych rondli czy misek albo wie czego potrzebuje. Jest tam bardzo dużo fantastycznych rzeczy, idealnych w kuchni do przygotowywania ciast i deserów, których nie znajdzie się w typowym sklepie ze sprzętem kuchennym. Na pewno ciasnota i ogrom rzeczy, a także brak cen nie jest ułatwieniem w poszukiwaniach. Ale ma to też swój duży urok i wdzięk. Taki staroświecki skład rzeczy dla wtajemniczonych ( bo przecież nie każdy zrozumie, czym można się ekscytować w zestawie stalowych obręczy do deserów ). Wystawienie rachunku odbywa się z wielkim rytuałem, wymagającym udziału trzech sprzedawców. Jeden wypisuje ołówkiem na kartce wybrane rzeczy, drugi sprawdza ceny i również wpisuje je ołówkiem, trzeci z karki wprowadza wszystkie dane do komputera, a w tym czasie ten pierwszy zaczyna pakować w papier, żeby ten drugi mógł włożyć wszystko do torby, a ten trzeci przyjąć pieniądze, po czym ten pierwszy otwiera drzwi i wszyscy trzej życzą miłego dnia.

Ja z tego sklepu wyszłam szczęśliwa, z torbą pełną tajemniczych przedmiotów, które są "niezbędne", żeby piec i gotować. Nie czułam deszczu, który na dobre się rozpadał i tak pełna nowych wrażeń zagłębiłam się w labirynt starych, paryskich uliczek na spotkanie w ogrodach Tuilleries. To był piękny, niezapomniany dzień.

Tarta, którą dzisiaj upiekłam jest taką zapowiedzią wiosny, kiedy ogarnia mnie szaleństwo szparagów. Miska sałaty i kawałek tarty upieczonej w formie zakupionej tamtego deszczowego ranka. Wspomnienia wracają. Jest pięknie. Jest pysznie.

Tarta z papryką i zielonymi szparagami.

kruche ciasto

250 g mąki

125 g masła w temperaturze pokojowej pokrojonego w małe kawałki

1 łyżeczka drobnego cukru

1/2 łyżeczki soli

40 ml zimnej wody

nadzienie

32 zielone szparagi (użyłam mrożonych, poza sezonem mogą być ewentualnie ze słoika w zalewie)

5 sztuk (500 g) papryki marynowanej, odsączonej z zalewy*

1 jajko

2 żółtka

200 ml śmietanki kremówki 30%

szczypta gałki muszkatałowej

sól

pieprz

oliwa truflowa (niekoniecznie)

 Ciasto: wszystkie składniki ciasta zmiksować do uzyskania grubej kruszonki. Przy pomocy dłoni nadać ciastu formę kuli, lekko ją spłaszczyć, zawinąć w folię spożywczą i odłożyć do lodówki na 1 godzinę. Ciasto można przechowywać w lodówce do 4 dni, a w zamrażalniku do trzech miesięcy. Ciasto po wyjęciu z lodówki rozwałkowywujemy na grubość 3 mm. Wykładamy nim formę lekko posmarowaną masłem. Ciasto nakłuwamy widelcem i pieczemy w temperaturze 190 stopni na złoto (około 20 minut). Dokładna instrukcja jak postępować ze spodem z kruchego ciasta znajduje się tutaj.

Szparagi gotujemy na póltwardo w wodzie lekko posolonej i pocukrzonej. Paprykę odsączoną z zalewy kroimy na 1 cm kostkę. Przygotowywujemy masę jajeczną: przy pomocy trzepaczki mieszamy jajko, żółtka, przyprawy i śmietankę.

Na podpieczony spód wykładamy pokrojoną w kostkę paprykę i zalewamy połową masy jajecznej. Na wierzchu układamy szparagi i zalewamy resztą masy jajecznej. Pieczemy w piekarniku nagrzanym do 170 stopni przez 30 minut. Masa jajeczna powinna być ścięta i lekko przyrumieniona. Upieczoną tartę odstawić do ostygnięcia na 20 minut i wtedy kroić. Najlepiej smakuje lekko ciepła, polana oliwą truflową..

*paprykę przyrządza się przez opieczenie w piekarniku (200 stopni C) lub na grillu do uzyskania zczerniałej skóry. Następnie paprykę należy umieścić w papierowej torbie i pozostawić do ostygnięcia. Dzięki temu skóra bardzo łatwo zejdzie. Pozbawioną skóry i gniazd nasiennych paprykę kroimi na kawałki i marynujemy w oliwie, occie winnym, ziołach i czosnku. Tak przygtowaną paprykę można przechowywać do tygodnia w lodówce.

Smacznego.

Przepis Michel Roux.


E. DEHILLERIN
18 et 20, rue Coquillière - 51, rue Jean- Jacques Rousseau , PARYŻ

Otwarte:

w poniedziałki  9.00-12.30, 14.00-18.00.

od wtorku do soboty od 9.00 do 18.00.