Paryskie targi o siódmej rano i tartiflette.

 

 

 

Ostatnio żyję w pędzie. Ja, osoba, która prawie zapadła  w sen zimowy, spragniona ciepła, światła i słońca. Dopiero co rozpakowałam jedne walizki, a już pakuję następne. Zostało mi kilkanaście godzin przed podróżą do słońca (mam nadzieję), śniegu i parmezanu.  W zeszłym tygodniu moja podróż była intelektualno - zakupowa, a w tym będzie sportowo - kulinarna. Jadę szukać światła.

Przed wyjazdem chcę się z Wami podzielić jeszcze małą garstką wspomnień.

To co kocham we Francji to targi. Najpiękniejsze widziałam w Prowansji, ale o tym kiedy indziej, dzisiaj wracam myślami do zimowych paryskich targów.

Jako osoba, która wstaje codziennie około piątej rano, nawet w czasie wyjazdów budzę się wcześnie i nosi mnie do działania. A w Paryżu...chcąc wykorzystać każdą minutę i nie zważając na ciemności (widno robiło się o dziewiątej rano), wyruszałam z hotelu, kiedy moja towarzyszka wyprawy błogo spała. Co można robić w Paryżu o siódmej rano? Ja rozpoczynałam mój dzień od dobrej, aromatycznej kawy z czapeczką z mleka w pobliskiej kawiarni. Mały stoliczek, kawa, gorący, maślany croissant i poranna francuska gazeta. Połowy (albo i trzech czwartych), z tego co czytałam, nie rozumiałam, co mi zupełnie nie przeszkadzało, ale czułam się szczęśliwa. Po tak pięknie rozpoczętym dniu ruszałam na spacer na targ, co rano w innej dzielnicy.

Bardzo podoba mi się francuski zwyczaj targów w każdej dzielnicy. Czasami jest to jeden otwarty codziennie, czasami jest  ich kilka, otwartych w określone dni tygodnia. Ponieważ jedzenie dla Francuzów jest niezmiernie ważne, zakupy robią codziennie, żeby produkty były jak naświeższe. Rano w ciemnościach sprzedawcy starannie rozkładają swoje produkty, polerując niemal każde jabłko i wkrótce nadciągają Paryżanie, żeby zapełnić swoje przepiękne koszyki.

No właśnie koszyki. Obserwuję te cuda we francuskich rękach z wielką zazdrością. Mimo, ze jestem posiadaczką całkiem imponującej kolekcji, nigdy nie mam ich za dużo i zasze wypatrzę jakiś nowy model (chociać te klasyczne należą zdecydowanie do moich faworytów).

Obserwowanie Francuzów w czasie zakupów sprawia mi niebywałą przyjemność. To cały rytuał. Nie można się spieszyć. To ich cmokanie, gestykulowanie, wymiana poglądów co do najlepszych produktów i receptur, wzruszanie ramionami, wydymanie ust. Uwielbiam tak stać, patrzeć i chłonąć tę atmosferę. A jest na co, nawet w styczniu. Stoiska z warzywami i owocami, z serami, chlebem, mięsem i wyrobami gotowymi, rybami i owocmi morza... Zawsze w takim momencie strasznie pragnę mieć kuchnię w moim hotelu.

Na niektórych targach w określone dni sprzedawane są wyłącznie produkty ekologiczne, albo z określonych krajów lub regionów : Portugalii, Włoch, Owernii, Bretanii...

Jak będziecie we Francji koniecznie wybierzcie się na targ, nawet jak nic nie planujecie kupić. Ja kupiłam ser reblochon, żeby po powrocie przyrządzić tartiflette, potrawę wywodzącą się z francuskich Alp. Potrawę, którą zajadają się narciarze. Miało to danie połączyć moje dwie eskapady. Po powrocie z Francji na blogu Agnieszki z Kuchni nad Atlantykiem, znalazłam cudowny wpis o serze i tartiflette. To była niesamowita niespodzianka.

Teraz zapraszam Was na moje tartiflette wg przepisu Agnieszki i do zobaczenia za 10 dni.

Tartiflette

 

1 kg ziemniaków ugotowanych w mundurkach w osolonej wodzie

1 łyżka masła

100 g wędzonego bekonu pokrojonego w słupki

1 czerwona cebula pokrojona w kostkę

1 biała cebula pokrojona w kostkę

100 ml białego wytrawnego wina

100 ml crème fraîche lub gęstej kwaśnej śmietany

sól i świeżo zmielony pieprz do smaku

1/2 łyżeczki świeżo zmielonej gałki muszkatołowej

500 g sera reblochon

 

Nagrzewamy piekarnik do 200ºC. Ugotowane ziemniaki obieramy i kroimy w dość grube plasterki. Bekon smażymy na maśle, dodajemy cebulę i dalej smażymy do miękkości. Dodajemy wino, a następnie ziemniaki. Dobrze wszystko mieszamy i zdejmujemy z ognia. Dodajemy crème fraîche, przyprawiamy do smaku solą, pieprzem i gałką muszkatołową.

Przekładamy połowę masy ziemniaczanej do natłuszczonego naczynia żaroodpornego. Ser kroimy w dość grube plasterki, ich połowę kładziemy na ziemniakach, nakladamy resztę masy ziemniaczanej i przykrywamy pozostałym serem. Wstawiamy do nagrzanego piekarnika i pieczemy ok. 20-30 min aż do zrumienienia wierzchu.